خــــــدایـــــــــا تـــا پــــاکـــــم نـــــکــــردی

خــــاکــــــم نــــــکـــــن...

بعد رفتنت نمیدانم

سیگارها کوچک شده اند

یا کام های من سنگین تر...

چــِہ “ شُورے ” میزنـَد دلَـمـ وَقتے … درچشمــ ِ

دیگرآن انقَــدر “ شیریــن ” میـشَوے...

روزگارم مانند قلیان شد... 


اکه طعم داشتم بامن بودند؛

ازطعم که افتادم گفتن :

سوخت،،، بریم...

به سلامتی تنهاییم که هروقت بهش خیانت کردم

بازم اومد سراغم...

سلامتی لبخندی که کمکت میکنه ب همه

توضیح ندی چرا اینقدر داغونی………!

خرابم …

خراب …

به اندازه همان قاضی که متهم اعدامی اش رفیقش

بود...

خاطره یعنی یک سکوت غیر منتظره میان

خنده های بلند ...

ﺑﻪ ﺑﻌﻀﯿﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ : ﺭﻓﺘﯽ ؟ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺮﻭ

ﻗﺎﻃﯽ ﺁﺩﻣﺎ ﻧﺸﯽ...

گفت دهانت بوی شیر میدهد و رفت …

به او بگویید حالا بوی دروغ میدهد ، برگرد...

گفتم بیا … گفت پاهایم یخ زده !

و من به پایش سوختم !!!

گرم شد …

رفت به سوی دیگری ..

وَقتــے یــہ آבَمِ سآבه

بآهآتوלּ وآرِבِ رابطــہ شـٌב

یه آבَم عٌقـבه اے وَ بـَב ذات

تَحویل جآمِعــہ نـَבیـלּ ..

باید قماربازباشی تابفهمی فرق است بین

"باختن" و"بد"باختن..

این بار کــه کسی آمد نمـیگویم بـرو !

حتی نمیـگـویم کس دیـگری رامیخواھم …

فقط میگویم :

ببین! مـن شکستہ ام !

خستہ ام !

کمی آرامـم کن …

ھمـین …

یاد اون شـب ها بخـیر …

کــه تا صبح اس ام اس بازی مـیکردیم

و تــو آخرش میـنوشتی :

کاش الان پیشم بـودی …

با تو

شاید سرد درد بگیریم یا هر درد دیگری …

اما بی تو

حتی دردهایم هم درد میکنند …

تند رفت کودکی های من با آن دوچرخه ی قراضه اش

که همیشه ی خدا پنچر بود …

باورم نمیشود . . .

انقدر سرگرم زندگیست که به یاد نمی آورد

روزی دیوانه ام بود...

کفشهایم را نده

پا برهنه میروم تا در تنهایی خود

با نگاه کردن به پاهایم عبرت بگیرم

که من کجا و تو کجا . . .

مدت هاست تنها چیزی که مرا یاد تو می اندازد ؛

طعنه های دیگران است...

شاید اگر این دیگران نبودند تو زودتر از اینها

برایم مرده بودی . . .

بساط کرده ام و تمام نداشته هایم را

ﺑﻪ ﺣﺮﺍﺝ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻡ…بی انصاف چانه نزن

ﺣﺴﺮﺕ ﻫﺎﯾﻢ …به قیمت عمرم

تمام شده...

گاهی وسط یک فکرگاهی وسط یک خیابان

سردت می کنندداغت می کنند

رگ خوابت را بلدند...زمینت می زنند…

اگه میخوای حال کسی رو بفهمی ، ازش نپرس

چون بهت دروغ میگه …

هدفونشو در بیار ببین چی گوش میده...

به یاد همه اونایی که از پیش ما رفتند …

چه اونایی که مرگ اونارو برده …

چه اونایی که باد اونارو برده …

ولی ما هنوز به خدا سفارششون میکنیم...

ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﯿﺘﺮﺳﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺷﮑﻬﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭﻡ …

اين شب ها من گوشه ي "بالشتو" گاز ميگيرم

که صـــداي هق هقم از اتاق بيرون نــره ...

تو گوشه ی "لباشو" گاز بگير...

منتظرم کسی بیاید بگوید :

سُـــــــک سُــــــک

من پیدا کردم گمشده ام را …

وقتی میرفت گفتم : کجا ؟

گفت: به درک...

منم گفتم : به درک...

و این چنین بود که ما در اوج تفاهم از هم جدا شدیم...

گیرم که من باختم،..

ولی برد تو هم کمتر از باخت من نبود...

جایزه تو نفرین من...

این روز ها خوب اسم گرفتن…

عاشق های چند روزی.

باز تبریک به توکه یک سال موندی...

کاش نجابتم را به بهانه رفتنت نمیکردی که

با دیدن

هر هرزه ای به خودم بگویم اگر اینگونه بودم او

نمیرفت...

به پای کسی میسوزم که...

پشت پاشو خوردم...

تقویم دنیایم این سالها پرشده است از قرمز های بی

دلیل …

اینجا که نباشی ، زندگی ام تا اطلاع ثانوی تعطیل

میشود...

تمام زندگی ام را حراج کردم ولی او رفت و گفت :

هیچ ارزانی بی علت نیست...

بی تو ، زندگی چیزی شبیه هر روز مردن است...

آنقدر از حادثه پرم که وقتی به خانه می رسم

تلویزیون

لم می دهد روی کاناپه تا مرا تماشا کند...

فاصله زمین تا آسمان ، همان فاصله دل من تا دل

توست...

تمام آرزوی امشب من ، ندیدن فرداست … 

هوا بارانی ست ولی شیشه ؛ چرا بخار نمیگیری ؟

نترس ؛ رفت … دیگر اسمش را رویت نمی نویسم